Medyapolitik, 21 Nisan tarihli nüshasında, iktidar basını müelliflerinin göçmenlerle ilgili tartışmalardan imtina etmesi üzerinde duruyor, birkaç isim dışında bahse dair yazan olmadığına dikkat çekiyordu. Ve şu soruyla bitiyordu: Enflasyon konusunda baharı, yazı, öteki yılı işaret ederek girişilen vakit kazanma ve sabır eksenli siyaset, […] sığınmacılar konusunda da denenecek ve ‘göndermeyeceğiz’ telaffuzundan kalıcı olarak vazgeçilecek –mi sanki?
Hayat bazen beklenenden süratli akıyor.
15 Mart günü, “Ana muhalefet, ‘Biz seçimi kazandığımızda mültecileri ülkelerine göndereceğiz’ diyor. Biz göndermeyeceğiz. Ensarın ne olduğunu biliyoruz” diyen Erdoğan, nisan ayında ‘onurlu ve istekli geri dönüş’ kavramını birinci sefer lisana getirdikten sonra 3 Mayıs’ta biraz daha ileri gitti ve şöyle dedi:
“Ülkemizde konuk ettiğimiz 1 milyon Suriyeli kardeşimizin istekli geri dönüşünü sağlayacak yeni bir projenin hazırlıkları içindeyiz.”
Sonraki günlerde bu projenin coşkusu yaşandı kimi gazetelerde. Sekiz kademeli planlar anlatıldı.
Lakin iktidar için, söylemdeki bu rötuşun kâfi olmayacağı da açıktı. Çünkü mevzu yalnızca göçmenlerin ne yapılacağı ya da göçmenlerle ne yapılacağı konusu değildi. Politik atılım üretme konusundaki bu bocalamanın bir geri adım üzere görülmemesi [ve daha fazla geri adım atmanın gerekmemesi] için bir politik şova, bir fiziki üstünlük ve devlet kası göstermeye de gereksinim vardı. Galiba aranan kanı Süleyman Soylu buldu: 5 Mayıs Perşembe günü, yaralanmayı da göze alarak, herkesin kaçtığı sorunda sahneye çıktı ve problemin en tanınan aktörünü direkt amaç aldı, tekfir etti… Cazip bir Twitter bildirisiyle (“Dezenformasyonları Operasyon çocuklarını Her şeyi konuşacağız…” ) izleyici çağırdığı program için baştan itibaren stratejisi buydu belirli ki… Ercan Gürses’in sorularına karşı, çoğunlukla başlamasına bile müsaade vermeyecek kadar kayıtsızdı. Söylemek için geldiği kelamları söyledi.
Ümit Özdağ’ın cevabını, devlette, partide ve propaganda araçlarındaki dikkat cazibeli temkinlilik izledi. Ancak sonraki günden itibaren tablo değişmeye başladı. Yeni Şafak, cuma günü direkt Ümit Özdağ’ı manşet yaptı. Fuat Oktay ve Nureddin Nebati, makamında Soylu’yu ziyaret etti. Bahçeli ve Çakıcı yüksek tonlu açıklamalar yaptı. Toplumsal medyadan dayanak caiz oldu.
Medyapolitik’in cuma günkü sorusu şuydu: Göçmenler üzerinden yükselen tansiyon, bir yandan ‘geri dönüş projeleri’ ile teskin edilmeye çalışılırken, bir yandan da faal figürlerle direkt müsabakayı gerektiriyor olabilir mi?
Bu soruya, akabindeki günlerden karşılıklar arayalım o halde.
Cuma günü Star’da Yakup Köse, “Ümit Özdağ’ın kimliği” başlığıyla yazıyor: “Devletin başkanı Erdoğan ve İçişleri Bakanı Soylu toplumda sığınmacılar üzerinden oluşan hassasiyetin farkındalar ve gerekli adımları atıyorlar. Halk olarak sükunetle devletin bu konudaki çalışmalarına takviye verirsek fonlu sinemalarda figüran olmaktan kurtuluruz.”
Tıpkı gazetede cumartesi günü Ersoy Dede, “Ümit Özdağ’la tıpkı merkezden beslenen medya!” başlığı atıyor. Yazı aslında ‘içerik’ olarak bu başlıktan ibaret. O gün Star’daki Sevil Nuriyeva İsmayılov yazısının başlığı da şöyle: “Irkçılık ve neonazi zihniyeti üzerinden, nasıl bir gelecek maksadı var?”
Cumartesi Yeni Şafak çok daha kalabalık.
Serdar Tuncer,“Mülteciler ve biz”; İsmail Kılıçarslan,“Bir defa daha: Mülteciler vardır!”; Mehmet Acet, “Havada büyük tuzak kokusu var”; Ersin Çelik,“Ne kadar ırkçılık o kadar etkileşim” başlığında yazıyor. Bu yazıların tamamı açıkça ya da ima yoluyla Soylu-Özdağ konusundan hareket ediyor.
Sabah’ta Salih Tuna, Okan Müderrisoğlu, Burhanettin Duran ve Mahmut Övür, bir cins as grup olarak tıpkı mevzuyu yazıyor yeniden cumartesi günü. Bir gün evvel Hilal Kaplan da yazmıştı.
Hükümet basını, mezkûr konuda yazmak için gerekli olan politik alet çantasını, şimdilik, bulmuş görünüyor. Bu çantayı terkip eden Süleyman Soylu da Beştepe’de övgüye mazhar anılıyor olmalı.
